Theo Herbots
- 4 apr. 2020
- 11 minuten om te lezen

Theo-Herbots-Zwart-Wit-Fotografie #Tienen

TRANSLATE HERE

Zoals ik in een eerder verhaal heb aangehaald, heb ik begin 2011 onder dramatische omstandigheden (waar ik het hier niet wil over hebben), niet alleen al mijn fotomateriaal verloren, maar ook al mijn foto’s van vele jaren.

Het is enkel door de aanmoediging van andere bloggers dat ik enkele jaren geleden de draad terug heb opgenomen.

Groot was vandaag mijn vreugde toen ik bij opruimingswerken op zolder een map terugvond met zeer oude zwart-wit-foto’s.

Ik ben een paar goede Vrienden dankbaar dat zij enkele foto’s hebben willen inscannen op USB-stick wilden plaatsen, zodat ik ze hier vandaag kan weergeven.

Ik zal onder elke foto wat meer uitleg geven.

Zwart-Wit-Foto 1 en 2

Zo woonden de mensen vroeger

Zwart-Wit-foto 3

Buiten-WC.

Ik ben opgegroeid in een tijd dat er bij ons in de streek nog veel van dergelijke huizen zoals hierboven, gemaakt van hout en leem, nog bewoond werden

Op de foto hierboven ziet U achteraan een deur met een hartje, dat was onze WC.

Gewoon in open lucht, enkel een dak erboven en een deur. voor de rest een plank met een ronde opening waar men kon opzitten om zijn behoeften te doen.

Geloof me, in de winter was dit alles behalve gezellig. Vaak moesten we eerst de binnengevlogen sneeuw van het deksel wegruimen vooraleer we er konden opzitten.

Nog erger werd het als het gat waar de uitwerpselen (waar notabene ook het vloeibare varkensmest mest van de aangrenzende stal in samenkwam), eenmaal per jaar moest leeggemaakt worden.

Dit was dan als de eerste aardappelen in de tuin moesten geplant worden. Een plantgat, een grote pollepel van de drek uit de WC erin, een plantaardappel erbij en het gat weer dicht.

Geloof me STINKEN, STINKEN, EN NOG EENS STINKEN. Je kon het ruiken op honderden meters afstand.

Maar enkele maanden nadien aardappelen zo lekker als je ze nu nergens meer kan vinden.

Zwart-Wit-Foto 4

Mijn Paard

Ook al was het op een boerderij in die Tijd, hard werken en zwoegen (kinderarbeid mocht toen nog), toch had het ook zo zijn voordelen.

Steeds gezonde voeding, zonder Fungiciden, Pesticiden, Herbiciden of bewaarmiddelen (want dat kende men toen nog niet), ook had ik een paard. U ziet het hierboven.

U zal ook zien dat ik reed zonder zadel, vaak zelf zonder toom, ik kon het paard gewoon sturen met mijn knieën.

Meer nog, ik kon zelfs aan de flank van het paard gaan hangen. Een been op de rug, een onder de buik en een arm rond de hals van het paard. en dat in volle galop.

Iemand die aan de andere kant van het paard stond kon niet opmerken dat er aan de andere kant een ruiter te bengelen hing.

Ik had er jolijt in om zo in galop door het dorp te galopperen en mensen te doen opschrikken. Een wild geworden paard zonder ruiter.

U ziet op de foto dat ik ook een geweer had en ik was een handige schutter.

Ik kon in volle galop van op grote afstand heel wat doelwitten zoals appels feilloos kapot schieten.

Ik kon dit zelfs als ik aan de flank van het paard hing, onder het hoofd van het paard door.

Dat deed ik wel alleen in het veld en op plaatsen dat ik niemand kon raken

Zwart-Wit-Foto’s Mijn para-militaire-jeugdopleiding

Zwart-wit-foto: het vertrek

Op de zwart-wit-foto hierboven ben ik de vijfde tellende van links.

Ik was door mijn ouders lid gemaakt van een soort para-militaire jeugdorganisatie onder leiding van een paracommandant van het leger.

Wij moesten strenge tucht volgen en harde trainingen. Een van die trainingen was regelmatig lange fietstochten in korte broek, eender welk weersomstandigheden. en dat waren toen nog fietsen zonder versnellingen. Het was niet van in bergop even over te schakelen naar een andere versnelling.

Ook voettochten van dertig tot vijftig kilometer met een gewicht op de rug van 30 kilogram waren een regelmatig schema.

Zwart-Wit-Foto De aankomst

Wij moesten ook regelmatig meedoen aan zware trainingskampen

Het allereerste was een groepsfoto in uniform laten maken in perfect uniform om daarna bomen te hakken voor het opzetten van ons kamp.

Zwart-Wit-Foto: Hoe dat er uitzag ziet U in de foto’s hier beneden

Wij waren ingedeeld in groepjes van zes jongens die elk hun speciaal kampvuur moesten maken om op te koken.

Geen moderne gasvuren waar kook-ouders het eten op gereedmaken zoals dat gebeurd met de verwende jeugd van nu.

De ingrediënten moesten we zoveel mogelijk zelf uit de natuur halen of anders bij boeren, vaak kilometers verderop

Ook moderne tafels en stoelen waren niet voorzien.

Wij moesten zelf constructies bouwen zoals hierboven. Houten balken die we zelf uit de bossen moesten halen. Aan mekaar binden met speciale knopen en zoals U ziet bovenaan een voorziening voor ons eetgerei en onze potten en pannen.

Na elke maaltijd moesten alle op het houtvuur zwartgeblakerde potten en pannen worden opgeschuurd met zand en water tot zij blonken als een spiegel.

Bij zo’n kamp waren de vaste ingrediënten

Een fietstocht van minimaal 100 kilometer
Een tweedaagse voettocht van minimaal 35 kilometer per dag. Met op onze rug een gewicht van dertig kilogram.
Kompaslopen.
Een nachtspel waar we in het stikke-donker allerlei opdrachten moesten uitvoeren.
Een hindernissentocht.

Tijdens deze hindernissentocht moesten we aan touwen rotsen beklimmen. Op of hangend aan touwen over kloven en spelonken gaan.

Op de buik onder prikkeldraad doorkruipen. dat en nog veel meer en alles in uniform en met een gewicht van dertig kilogram op de rug.

Ja dat waren harde kampen. Maar men leerde zijn plan te trekken en te overleven in moeilijke omstandigheden. En hebben er bovendien voor gezorgd dat ik in mijn latere leven problemen kon opvangen die anderen in de psychiatrie zouden drijven

Zwart-Wit-Foto’s: De krijgskunsten

Tijdens een van de kampen in Soest (Duitsland) in een militair legerkamp van de Canadezen kregen we intensieve training in Close-Combat

Dit heeft me later de impuls gegeven om intens Oosterse Krijgskunsten beginnen te oefenen. Judo, Karate, Aikido en Hakku-Ryu.

Ik deed dit zo intens dat ik 8 trainingen per week had.

U zal wel zeggen een week bestaat toch maar uit zeven dagen?

Inderdaad, maar op zaterdag deed ik in de voormiddag bijvoorbeeld 4 uur Aikido op een plaats en in de namiddag 4 uur Hakku-Ryu op een andere.

Ik volgde regelmatig stages van hoog gekwalificeerde Japanners.

De belangrijkste waren in het paasweekend aan zee. Vier dagen doorgedreven training van 8 tot 10 uur per dag en in augustus in Wegimont. Veertien dagen 8 tot tien uur per dag.

Ik ontwikkelde mijn eigen weg door een combinatie van wat ik hierboven allemaal heb opgenoemd.

Ik heb les gegeven aan Politiekorpsen en eenmaal gedurende zes maanden aan een speciaal interventie-eskadron uit Nederland.

Erger was het toen ik gedurende verschillende maanden les gaf aan een legereenheid die officieel niet bestond, bemand door soldaten die officieel geen soldaat waren, om opdrachten uit te voeren waar er officieel geen opdrachtgever was.

Zodra ik dit te weten kwam, ben ik er onmiddellijk mee gestopt omdat dit niet strookte met mijn morele ingesteldheid.

Het gebouw hierboven, is een van de weinige gebouwen die er nog resten van de Oude legerkazerne in Tienen.

De meeste prachtige gebouwen en toegangspoorten hebben plaats moeten ruimen voor misschien wel gerieflijke appartementsgebouwen maar die in schoonheid in de verste verte niet kunnen rieken aan de pracht en praal van de oude gebouwen.

Dit is jammer genoeg gebeurd met heel wat andere prachtige gebouwen in Tienen. Ik heb foto’s van de resterende gebouwen uit de oudheid geplaatst op mijn Viewbug-Kanaal

Voor mijn part mochten ze de mensen die dergelijke beslissingen namen enkele jaren de gevangenis indraaien op water en brood.

Wat voor mij belangrijk is, in mijn foto-beschrijving van mijn paard hierboven zal U gezien hebben dat ik reeds heel jong een geweer gekregen had waar ik heel goed mee kon schieten.

Welnu, ik heb de tijd nog meegemaakt dat er van uit de centraal gelegen legerkazerne kazematten (onderaardse gangen) onder heel Tienen doorliepen en verbinding legden tussen de belangrijkste gebouwen en de vroegere omwalling.

Zowel de omwalling is helemaal verdwenen en de kazematten zijn allemaal gedempt.

Maar in een van die gangen was een ondergrondse schietstand en daar heb ik enorme hoeveelheden munitie verschoten met allerlei wapens, zowel geweren als handvuurwapens.

Dit stukje was maar terloops. Meer kan U vernemen in mijn levensverhaal

Volgende foto’s gaan een wat minder bizar tintje hebben

Zwart-Wit-Foto: mijn eerste wagen

De wagen hierboven heb ik als geschenk gekregen van mijn Meter toen ik 18 jaar werd.

Een oude Hillman van begin jaren vijftig.

Een robuust machine in plaatstaal ettelijke keren dikker dan het plaatstaal dat men tegenwoordig gebruikt in moderne wagens.

Men moest over een sterke fysiek beschikken om er te kunnen mee rijden.

Er was geen starter in en zoals ge ziet moest hij langs buiten worden aangezwengeld met een speciale hendel.

Hiervoor moest men al over een enorme kracht beschikken, bovendien was het nog gevaarlijk ook.

Zodra de motor aansloeg, kreeg men een enorme terugslag. Als ge niet de nodige behendigheid bezat kon deze terugslag makkelijk Uw armen breken en als ge het tegen Uw hoofd kreeg dan was een schedelbreuk gegarandeerd.

Eenmaal de wagen opgestart moest men nog eens over heel veel kracht en uithouding beschikken.

Want er was geen servostuur en de wegen kenden heel veel bochten en het was een hele karwei om de wagen in de juiste richting te houden.

Bovendien was er een heel harde vering en er waren nog heel veel kasseiwegen.

Een rit van een paar tientallen kilometer en “ALLES” aan Uw lichaam was door elkaar gerammeld.

Tegenwoordig zou het zelfs onbetaalbaar zijn om met dergelijke wagen rond te rijden want hij verbruikte veertien liter benzine per honderd kilometer

Zwart-Wit-Foto: De eerste bromfiets

Ik heb deze foto er speciaal bijgevoegd om te laten zien over welke kasseien ik met de wagen moest rijden.

Deze bromfiets was niet van mij maar van de vriend die vooraan zit; Ik ben diegene achteraan.

Ja ge ziet, ik ben altijd een schoon manneke geweest, schoon maar verlegen zoals nu nog altijd en zoals ik al was op de foto hier beneden gemaakt toen ik zeven was

Zwart-Wit-Foto: Het verlegen manneke

Ik zou Theo niet zijn als ik niets grappigs aan aan dit verhaal zou toevoegen

Daarom deze grappige video als tussendoortje

Zwart-Wit-Foto: af en toe kon ik ook wel eens de matcho uithangen

Wat hier aan deze foto belangrijk is is niet de matcho met het geweer op de voorgrond, maar wel de rest van de foto.

De kelder

Aan de rechterkant ziet U een lage deur.

Dit was de toegang tot de bewaarkelder.

Hier werden tijdens de wintermaanden aardappelen, groenten en fruit bewaard.

Ja de groenten , aardappelen en fruit in die tijd werden nog niet opgejaagd met kunstmest en werden ook niet gekweekt op smaak maar op bewaarbaarheid. Alhoewel wat smaak betreft waren ze zelfs beter da de opgejaagde boel van nu.

Eenmaal alles opgestapeld werd de deur dichtgemaakt met stro om in de winter de vorst buiten te houden.

In het woonhuis was een deur naar de kelder om in de winter de nodige voorraad naar boven te halen.

Dit gebeurde met kaarslicht want in de kelder was geen verlichting

De WC

Achteraan ziet U de deur van de WC zoals ik reeds hierboven heb beschreven.

De Waterpomp

U kan het niet duidelijk zien, maar als U goed kijkt ziet U achter de bloempot links vooraan een waterpomp.

In die tijd bestond er in de dorpen nog geen waterleiding.

Centraal in het dorp was er gewoonlijk een grote waterpomp waar de dorpelingen met kannen en kruiken hun watervoorraad konden komen opdoen. Zowel om te drinken als om te koken en om te wassen plassen.

Ja wasmachines bestonden er ook nog niet, alles moest met de hand gebeuren.

Doordat wij onze eigen waterpomp hadden konden we aanzien worden als voorname burgers en heel wat buren kwamen bij ons hun watervoorraad opdoen.

Evenwel ons huis werd verwarmd met één houtkachel, die bovendien nog dienst deed om op te koken.

Maar ’s avonds werd er nog een houtblok in geplaatst, doch tegen de ochtend was dit vuur reeds lang uitgewerkt.

Dan moest ’s morgens eerst het houtasse met de hand worden verwijderd waarna het vuur terug moest worden aangemaakt. Niet met vuurblokjes zoals nu bij BBQ’s maar met splinterhout.

Dit alles was een werk van minstens een uur en dan duurde het nog heel lang vooraleer het huis was opgewarmd.

De huizen waren nog niet geisoleerd zoals nu en er was overal enkel glas.

Het was dikwijls pas tegen de middag vooraleer er een gezellige warmte was.

Dus onze dag begon zo:

Eerst met Uw blote poep buiten in de vrieskou Uw behoefte doen om U daarna te wassen met ijskoud water in een ijskoude ruimte.

Ja zo werkte het in die goeien ouwe tijd

Zwart-Wit-Foto: De Gezelligheid

Mijn Ouders waren niet alleen hardwerkende mensen maar ook zeer katholieken de zondag was een verplichte rustdag.

De voormiddag naar de mis, ’s middags een zondagsmaaltijd (mijn moeder deed altijd haar uiterste best om er iets speciaals van te maken.

De zaterdag werd er in een houtoven brood gebakken voor een ganse week, dus hadden we op zondag vers brood en zij bakte dan ook tegelijkertijd lekkere taarten.

Winter

In de namiddag werd er in de winter zoals op de foto hierboven met de ganse familie kaart gespeeld.

Herfst

In de herfst gingen we samen lekkere weide-paddenstoelen zoeken die dan als een delikkatesse werden klaargemaakt.

Tegenwoordig met al het kunstmest dat de boeren gebruiken vindt men die niet meer.

Jammer want van smaak waren die veel beter dan hetgeen men nu in de winkels aanbiedt

Zomer

In de zomer gingen we met gans het gezin wandelen, door weiden en velden.

De weiden en velden waren toen nog niet die eentonige ruime vlakten die het nu geworden zijn, maar allemaal kleinere percelen omgeven door meidoornhagen en vol hoogstamfruit..

Veel kleuren en geuren en daar de vogels veel meer hagen en bomen hadden om nesten in te bouwen was er een gezang en gefluit waar geen enkel menselijk koor of orkest tegen opkan.

In die hagen waren primitieve draaimolens die het vee niet door lieten maar waar de wandelaars met een beetje behendigheid wel door konden.

Mijn Ouders maakten er gebruik van om na een intense werkweek wat met mekaar bij te praten en de kinderen verzamelden prachtige weidebloemen.

Soorten bloemen die men nu nergens meer ziet en waar zij boeketjes van maakten waar een bloemist jaloers zou op zijn.

Deze boeketjes werden dan aan papa en mama overhandigd, die plaatsten ze in vazen tot aan de volgende wandeling.

Hoe het er toen uitzag komt ongeveer overeen met de video die ik hier bijvoeg.

Zwart-Wit-Foto’s: gezellig feesten in de goeie plaats

De mensen hadden in hun huis gewoonlijk buiten de slaapkamers nog twee ruimten

Een kleine ruimte waarin tegelijkertijd gekookt, gegeten en geleefd werd

Klein zicht van de dagelijkse ruimte

Hier zit U mijn Vader aan tafel voor zijn ontbijt.

Aan de overzijde stond de Leuvense kachel (jammer heb ik daar geen foto van) en een kleine kast om het weinige keukengerei waar mijn Moeder over beschikte kon in opgeborgen worden

De goeie ruimte

Zoals de twee foto’s hierboven, zo zag de goeie plaats er uit.

Deze werd enkel en alleen gebruikt voor speciale gelegenheden zoals communiefeesten en zelfs huwelijken of zoals bij Allerheiligen als de broers en zusters van mijn vader samenkwamen om hun overleden ouders te gedenken.

Op de onderste foto ziet U hoe mijn moeder met heel veel fierheid een zelfgemaakte dessertschotel overhandigd aan de communiekant

Zwart-Wit-Foto: Mijn eerste buitenlandse vakantie

Toen ik 16 oktober 1972 met een ingangsexamen op De Post kon beginnen, liet ik me onmiddellijk aansluiten bij De Sociale Dienst van De post en daar kreeg ik enkele jaren nadien de kans om op een goedkope manier een reis doorheen Italië te maken.

Ik heb van die reis nog enkele foto’s meer kunnen terugvinden, maar ik ga die hier niet allemaal tonen want dan wordt het verhaal misschien te lang en eentonig